Ik heb al heel wat jaren de gewoonte geregeld in en om Barcelona te gaan rondhangen, ondermeer omdat daar geweldig goeie muziek gemaakt wordt, in zowat alle genres, die ik tot “mijn muziek” reken en zo komt het dat ik al een jaar of zeven geleden tegen de band La Flor del Otro opbotste, eerst op een lokale radio, later op een Festa Major en tussendoor via de CD La Ciénaga, die zomaar voorhanden was in het huis van de vrienden, waar ik logeerde. De band hield er eind 2018 mee op, zonder ruzie of wat dan ook, maar gewoon omdat het project wat uitgewoond was en omdat enkele leden de tijd rijp achtten om andere muzikale wegen in te slaan.

De naam van zangeres Mabel Flores was me dus allerminst vreemd, net zoals ik haar machtige stem onmiddellijk herkende. Die heeft namelijk niks van haar wendbaarheid en sterkte verloren. Nu ja, Mabel is nog altijd maar 33 jaar en dus in haar volle jeugd, maar toch: lang niet iedereen is met zo’n stemorgaan begiftigd, al zal het ook wel zo zijn, dat de drukke jaren met La Flor del Otro een geweldige training voor haar geweest zijn.

Nu, de nieuwe plaat van Mabel -er waren tussendoor nog wel een paar singles, maar ook in en om Barcelona was er het virus, wat ook daar de artiesten verplichtte heel erg bescheiden tewerk te gaan. En ik heb het gevoel dat die gedwongen relatieve rust de componiste in Mabel erg veel deugd gedaan heeft.
Natuurlijk is de mestizo-muziek, gecombineerd met de Catalaanse rumba, nog altijd de basis van de meeste van de elf nummers van de plaat -ik reken gemakshalve de gesproken proloog niet mee-, maar daarnaast beweegt Mabel zich ook met bijzonder veel flair door andere genres: van cumbia tot merengue, enfin, samengevat, dit is echte “Latin”, mat nogal wat aandacht voor het dansbare en het feestelijke, maar net zo goed is er ruimte voor enige ingetogenheid en weemoed.

In haar teksten is Mabel altijd al behoorlijk maatschappijkritisch en feministisch geweest maar op deze plaat ligt de nadruk meer op haar eigen leven en hoe ze er vandaag op terugkijkt. “Meraki”, de titel van de plaat, is een adjectief uit het moderne Grieks, waarmee aangeduid wordt, dat je je hele hebben en houden, je passie, je doorzetting…in alles steekt waarmee je bezig bent. Dat neemt, zoals gezegd, op de plaat verschillende muzikale vormen aan, maar de boodschap is altijd even duidelijk: ik wil mezelf zijn en niet hoeven te beantwoorden aan verwachtingen, die anderen me opleggen. Meestal doet ze dat in het Spaans, maar een paar keer ook in het Catalaans, zoals in “Que ens vagi bé” (“het moge ons goed gaan”) of “Com els Ocells” (“zoals de vogels”).

Geen thema is haar vreemd:een stukgelopen relatie, de manier waarop we met de natuur omgaan, de nood aan dansen en feesten, waar geen mens onderuit komt en de behoefte om, desgewenst een hele dag in je pyjama rond te lopen en alleen maar liedjes te zingen. Een heel gevarieerde plaat is het resultaat. Mabel kreeg een beetje hulp van Madrileen Pedro Pastor (op “Canta”), de dames van Roba Estesa, een fantastische band uit de regio Tarragona -u moest maar eens naar hun muziek op zoek gaan, vooral “Desglaç” is geweldig- op “Mi Amante Preferida”) en de fantastische band Mafalda uit de regio Valencia (op ‘Ya Llega”).

Zeker in een lente, zoals die van 2021 er eentje is, nat, kil en donker, is een plaat als deze meer dan welkom: zo kun je tenminste daarmee je innerlijke zelf verwarmen en je lijf en leden aan het dansen krijgen. Fijne plaat, echt waar!

(Dani Heyvaert)